●

دوستی لزوم آزادی را این گونه تصویر می کرد:

ساختمانی داشتم که تصمیم گرفتم آن را به کمک دوستان با شیک ترین و زیباترین و لوکس ترین اشیاء با زیباترین دکوراسیون تزئین کنم تا آن را برای بازدید عموم به نمایش بگذارم. تمام اتاق ها را به شیک ترین و زیباترین نوع خود مرتب کردیم به جز یکی از آنها که اتاق بریز و بپاش و پر از اشیائی بود که زیاد هماهنگی با دیگر قسمتهای زیبای دکوراسیون که برای بازدید عموم بود نداشتند، مانند جارو و خاک انداز و سطل آشغال و غیره. پیش از اینکه مهمانها برسند متوجه این اتاق شدیم و اشیاء درون آن. به پیشنهاد یکی از دوستان تصمیم گرفتیم در این اتاق را ببندیم و روی آن بنویسیم « ورود ممنوع ». این کار را کردیم. زمان نمایش فرا رسید. مردم همه می آمدند در گروه های متفاوت و از قشرهای متفاوت. شماری از آنها از چیدمان خوششان می آمد، شماری آن را زشت می دانستند و شماری نیز بسیار سرد و بی تفاوت به سرعت از کنار همه چیز می گذشتند. یک نکته ظریفی ما برگزارکنندگان را به سوی خود جلب کرد اینکه شماری از بازدیدکنندگان به سمت همان اتاق در بسته می رفتند کنجکاو می شدند که درون این اتاق که بر روی آن نوشته شده « ورود ممنوع » چه چیزی قرار دارد. پس از به پایان رسیدن ساعات بازدید بسته شدن در ساختمان، در آن اتاق رمزآلود (البته از دید برخی بازدیدکنندگان) را باز کردیم و رفتیم و نشستیم و راجع به تجربه اولین روز برگزاری این نمایشگاه و برخورد مردم صحبت می کردیم. تا اینکه به این موضوع کنجکاوی مردم درباره اتاق « ورود ممنوع » رسیدیم. یکی از دوستان پیشنهاد کرد برچسب « ورود ممنوع » را برداریم و در اتاق را باز بگذاریم تا مردم واقعیت درون اتاق را ببینند که دیگر کنجکاو نشوند. برخی مخالف و برخی موافق بودند. تا اینکه نتیجه گرفتیم برای یک روز به صورت امتحانی این کار را انجام دهیم. این بار متوجه این قضیه شدیم که مردم با یک نگاه دیدن محتوای درون اتاق هرگز به سمت آن جلب نمی شدند و به طرف دیگر اتاق های تزئین شده می رفتند. حتی برخی از مردم می گفتند با وجود این اتاق به هم ریخته بهتر زیبایی دیگر قسمتهای ساختمان را می فهمند.

 □ نوشته شده در ساعت 11:59 AM توسط Unknown

●

متن سخنرانی شیرین عبادی در مراسم اهدای جایزه نوبل صلح 2003 به وی

 □ نوشته شده در ساعت 11:32 PM توسط Unknown