آن پیک نامور که رسید از دیار دوســت | آورد حرز جان ز خط مشـــــکبار دوست |
خوش میدهد نشـــــــان جلال و جمال یار | خوش میکند حکـــایت عزّ و وقار دوست |
دل دادمـــــش بمژده و خجلت همی برم | زین نقد قلب خویش که کردم نثـار دوست |
شــــــــکر خدا از مدد بخت کار ســــــاز | بر حسب آرزوست همه کار و بار دوست |
سیر سپهر و دور قمر را چـــه اختیــــار | در گردشند بر حســـــب اختیـــار دوســت |
گر بــاد فتنه هر دو جهــــان را بهم زند | ما و چراغ چشــــــــم و ره انتظـار دوست |
کحل الجواهری بمن آرای نســـیم صبح | زان خاک نیکبخت که شد رهگذار دوست |
ماییم و آستـــــانه ی عشـــــق و سر نیاز | تا خواب خوش کرا بــَرَد اندر کنار دوست |
دشمن بقصد حافظ اگر دم زند چه بــاک | منّت خدای را که نـِیـــَـم شرمســار دوست |